Over de ellende van het bestaan

Zware titel, weet ik. Maar maak je maar geen zorgen, het gaat okay met me. Ik heb de afgelopen weken veel nagedacht over ellende, donkere wolken en al het leed op de wereld. Wat dit nou allemaal betekent en wat we ermee moeten. En hoe ironisch het is dat alles gewoon doorgaat en ellende, groot of klein, dus eigenlijk niet zo veel impact heeft op het grote geheel. Ironisch omdat het zowel relativerend als verdrietig is. 

Wanneer jou iets overkomt heb je het gevoel dat de wereld instort of stilstaat, maar dat is slechts jouw wereld. Alles en iedereen gaat door en, door al het verdriet heen, jij ook. Ook al voelt het alsof jij ook vast zit en geen centimeter verder komt. Dit vind ik altijd wel een rustgevend idee, ik ben zo iemand die rust vindt in donkere en zware gedachten. Ik denk dan: als mijn leven nog niet voorbij is na dit, dan ben ik dus nog steeds in beweging. Ook wanneer dat niet zo voelt. En dat betekent dat uiteindelijk alles goed komt.

Ik kan hierin antwoorden vinden van zowel mijn rationele, als spirituele kant. Ratio verzacht dingen, zet het in perspectief, biedt verklaringen. Door ons ego kunnen we zaken veel groter maken dan ze zijn, jouw pijn voelt heel heftig voor jou. Maar door te kijken naar het grote geheel bijvoorbeeld zien we dat we nooit alleen zijn in onze ervaring. Er zijn miljoenen andere mensen die hetzelfde meemaken en voelen. Op macro niveau gebeurt er veel meer op de wereld. En wanneer we nog verder kijken dan de aarde, dan gaat het al helemaal nergens over.

Mijn spirituele kant zegt dat alles een reden heeft en zolang je nog op de aarde bent er nog dingen voor jou te beleven zijn. Het helpt dan om te kijken naar de lessen die je uit situaties kan halen. Maar dus vooral dat je verder zult en moet gaan, want het is nog allemaal niet voorbij. Balans vinden in deze beide kanten is fijn, maar soms ook lastig. Want ze kunnen allebei even hard schreeuwen en soms volledig haaks tegenover elkaar staan. Maar goed, dat houdt me bezig en geeft me weer materie om dit allemaal te schrijven. 

Waarom er zo veel ellende is weet ik niet, ik kan daar geen antwoord op verzinnen. Behalve dat het dingen in balans houdt of zoiets. Zoet en zuur, licht en donker, blij en verdrietig. Wel heb ik me vaak afgevraagd of dit het nou is. En met dit bedoel ik het leven. Dat ellende een onderdeel van het leven is en naarmate je ouder wordt je steeds meer tolerantie ervoor opbouwt. Ik merk dat ik hier moeite mee heb, niet omdat ik geloof dat het leven alleen maar mooi is of door een roze bril kijk. Helemaal niet zelfs, ik kan heel erg genieten van melancholie en bewust of onbewust willen blijven garen in verdriet.

Maar wanneer ik kom tot een acceptatie hiervan, heeft het minder betekenis. Alsof het dan iets alledaags wordt, terwijl ik juist alle gevoelens wil voelen en ervaren. Hoe moeilijk of zwaar ze ook zijn. Het voelt alsof ik alleen dan die balans kan vinden, dus ook de andere kant van het spectrum pas kan ervaren. Alsof ik echt blij kan zijn en geluk kan waarderen, omdat ik weet wat de andere kant is. Dat ellende ‘gewoon’ wordt en we afgevlakt raken voor al het leed op de wereld en in onze wereld. Dan ben ik bang dat we ook afgevlakt zullen raken voor vreugde en liefde. 

Althans, zo voelt het voor mij op dit moment. Onverschilligheid is misschien ook wel een van mijn grootste angsten. Dat ik iemand word die nergens meer van opkijkt, geen vreugde meer kan voelen bij de kleine mooie dingen. Maar ook iemand die geen verdriet meer kan voelen en alles zomaar van zich afschudt. Dat onverschillige gevoel was destijds het waarschuwingssignaal van mijn depressie. 

Welke betekenissen er allemaal zijn weet ik niet, maar volgens mij draait het leven om de constante zoektocht naar balans in dit alles. En de grap is dat het perfecte balanspunt eigenlijk niet bestaat, een soort illusie die we najagen. In het midden van ellende en vreugde staan kan onwennig en gevaarlijk voelen. Alsof je de hele tijd op je hoede bent over wat er gaat komen. De hele tijd intens blij zijn werkt volgens mij ook niet, want dan blijf je op zoek gaan naar meer. Omdat alles went, ook de fijne dingen, waardoor we ze voor lief gaan nemen. Ik hoef je niet te vertellen dat de hele tijd verdrietig zijn ook niet gezond is.

Het leven is ellendig ja, maar ook leuk. Intens verdrietig en bijzonder mooi. En ik heb het liefst een goede mix van dat allemaal, want dan voel ik tenminste dat ik besta.