Over een stap naar je ware zelf
Het is dé tijd voor goede voornemens, de periode waarin je besluit dingen anders te gaan doen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen? Of je nou beter voor jezelf wilt zorgen, iets meer discipline in je leven wilt of aardiger wilt zijn. Voor jezelf of voor anderen. Voor mij voelen goede voornemens een beetje geforceerd, maar ik zie een nieuw jaar wel altijd als een reflectie moment. Ik kijk dan terug naar het afgelopen jaar en ben heel erg benieuwd wat het nieuwe jaar voor mij in petto heeft. Vaak verwelkom ik wel weer nieuwsgierigheid en frisse hoop. Want ja, nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Daarom ook misschien heb ik samen met een vriendin besloten om dit jaar vlak voor oud en nieuw een nieuwjaarsritueel te doen. We hadden geen concreet plan, maar besloten uiteindelijk verschillende wensen op briefjes te schrijven en deze een voor een te verbranden. Een simpele google zoektocht leerde mij dat dit een manier is om dingen te wensen, dat je door te kijken naar hoe je wens verbrandt bezinning of iets dergelijks kunt vinden. Semi-sceptisch begonnen we er aan; we hadden verschillende kleuren voor verschillende thema’s. Met wensen over onder andere gezondheid, familie, carrière, liefde. hadden we elk al gauw meer dan 15 briefjes klaar staan.
Het verbranden bleek enorm interessant en gaf, zoals beloofd, toch veel inzichten. Wanneer een wens spontaan in vlammen uitbarst en mega snel opbrandt krijg je toch het gevoel dat je wens sneller uit gaat komen. En dit geeft lichte hoop. Maar het tegenovergestelde was het meest interessant. Zo was ik zoals gewoonlijk erg streng voor mezelf en had ik veel wensen rondom meer gedisciplineerd werken en minder uitstelgedrag vertonen etc. En zoals je al verwacht, deze wilden maar niet branden en blijven in de pot liggen. Tot ik er andere wensen in deed, zoals projecten die ik graag wil realiseren. Deze brandden zo hard dat ze alle andere dingen ook meenamen.
En toen realiseerde ik me dat ik me richtte op de verkeerde dingen en hoe een shift in focus spontaan beweging kan brengen op plekken waar je vast denkt te zitten. Ik zag in dat ik bezig was met het bestrijden van symptomen en zo met mezelf aan het vechten was om meer gemotiveerd en gedisciplineerd te zijn. Maar symptoom bestrijding is een tijdelijke oplossing, verlossing zit in het vinden van de oorzaak en daar iets te veranderen. In iets vinden waar al voldoende motivatie in zit.
Het gaat eigenlijk om ontdekken wat je daadwerkelijk wilt doen en waar je echt energie van krijgt. En hiermee proberen dichter bij je ware zelf te komen en niet de versie die je denkt die je moet zijn in stand te houden. Laatst las ik een stukje over de humanistic approach van de Amerikaanse psycholoog Carl Rogers. Hij maakt een verschil tussen de ideale zelf en de ware zelf, en hoe je uit balans kan raken wanneer deze te ver uit elkaar liggen. Veranderlijk als we zijn kan die afstand op verschillende momenten in ons leven variëren en die afstand kun je op twee manieren korter maken.
Je kunt of een stapje richting je ideale zelf nemen, dit is waar we het vaakst naar neigen helaas. Hiermee trek je je ware zelf naar een hogere standaard en eis je meer van jezelf. Niet altijd erg, maar wanneer je dit continu doet wel vrij vermoeiend. Eigenlijk een beetje net als symptoom bestrijding, is dit geen langdurige oplossing. Tenzij je graag leeft alsof je de hele tijd sprintjes loopt te trekken terwijl je een marathon aan het rennen bent.
Maar je kunt dus ook een stap richting je ware zelf zetten, door de lat iets te verlagen. Of eigenlijk gewoon iets aardiger voor jezelf te zijn en te kiezen dat je ware zelf eigenlijk ideaal is. Dat je niet hoeft te leven naar een opgelegd ideaal, of die nou door je omgeving is opgelegd of je zelf maakt niet zo veel uit. Want vaak is het een combinatie van beide, van interne en externe verwachtingen.
Misschien is 2022 daarom ook wel het jaar om een stapje terug zetten om vooruit te komen. Hoe paradoxaal dit ook klinkt.
Bonus van de week:
